پایگاه خبری تحلیلی راه کشتی-این نوشته به بهانه‌ی صحبت‌های دستیار محمد بنا پس از رقابت‌های جهانی ۲۰۲۱ نروژ است؛ جایی که تیم ملی کشتی فرنگی ایران با چهار مدال طلا و دو برنز، بعد از روسیه نایب‌قهرمان جهان شد.
به گزارش راه کشتی،لحن مصاحبه اما جالب بود: طلبکارانه و از بالا به پایین، انگار که ایران صدرنشین مطلق جهان است! در حالی‌که تنها تفاوت این بود که تیم ایران سه طلای بیشتر از روسیه گرفته بود. همین برتری نسبی باعث شد که صحبت‌ها رنگ‌وبوی توهمی به خود بگیرد.
واقعیت این است که سیستم ورزش ما به شدت نتیجه‌گراست؛ نتیجه‌گرایی به هر قیمتی. مردم فقط مدال‌ها را می‌بینند، وزارت ورزش نتیجه می‌خواهد، فدراسیون کشتی هم همین مسیر را دنبال می‌کند و در نهایت این فشار به سرمربیان تیم‌های ملی منتقل می‌شود. آنها هم برای بستن دهان منتقدان و راضی نگه داشتن مدیران، قوانینی مثل «چرخه انتخابی» را به شکل ابزاری اجرا می‌کنند تا دستشان برای اعمال نفوذ و قانون‌گریزی باز بماند.
اما این روش بیشتر شبیه مسکن موقت عمل می‌کند تا یک درمان واقعی. نمونه روشن آن، صحبت‌های جزینی بعد از ۲۰۲۱ است که مدعی شد: «چرخه ما درست بود چون نتیجه گرفتیم و همین چرخه به نفرات بعدی انگیزه می‌دهد.»
خب، اگر اینطور بود چرا در صربستان ۲۰۲۲ نتیجه نگرفتید؟ چرا تیم ایران با دو نقره و یک برنز چهارم جهان شد؟ آن هم در شرایطی که روسیه اصلاً حضور نداشت! اگر روس‌ها بودند، شاید جایگاه ایران پنجم یا ششم می‌شد. پس آن چرخه‌ی موفق کجا رفت؟ چرا «انگیزه به نفرات بعدی» تبدیل به سقوط آزاد شد؟
در نهایت، استعفای محمد بنا بسیاری از این پرسش‌ها را بی‌پاسخ گذاشت.
مشکل اصلی این است که اتکای صرف به نتیجه ایران را در کورس قهرمانی نگه نمی‌دارد. ممکن است یک سال جواب بدهد، اما سال بعد با شدت به زمین می‌خوریم. و بدتر اینکه با تغییر سرمربی هم چیزی عوض نمی‌شود، چون سیستم همان است. درست مثل اتفاقی که برای کشتی آزاد در صربستان ۲۰۲۳ رخ داد: درستکار رفت، کاوه آمد، اما درب همچنان روی همان پاشنه چرخید.
نویسنده: جلیل بابک