پایگاه خبری تحلیلی راه کشتی- قهرمانی تیم ملی کشتی آزاد ایران پس از ۱۲ سال در رقابت‌های جهانی کرواسی، یک اتفاق تاریخی و ارزشمند است که نمی‌توان اهمیت آن را نادیده گرفت، با این حال، بررسی شرایطی که این موفقیت در آن حاصل شد، نشان می‌دهد که پشت این عنوان، واقعیت‌های پیچیده‌تری نهفته است.
به گزارش راه کشتی، اولین نکته اینکه این قهرمانی در سال پس از المپیک به دست آمد؛ سالی که معمولاً تیم‌های بزرگ دنیا به دنبال بازسازی، جوانگرایی و فرصت دادن به نیروهای ذخیره و پشت خط مانده هستند. در چنین شرایطی، آمریکا، روسیه (یا نمایندگان بی‌طرف)، ژاپن و دیگر قدرت‌ها معمولاً نفرات اصلی و مدال‌آور المپیکی خود را استراحت می‌دهند و با ترکیبی جوان‌تر وارد میدان می‌شوند و همانطور هم شد و مشاهده کردید که چندین مدال دار المپیک در ترکیب ژاپن حضور نداشت .
اما تیم ایران بر خلاف این روند جهانی، با تمام توان و حتی با استفاده از نفرات ثابت المپیکی و بعضاً تازه از مصدومیت رها شده پا به مسابقات گذاشت. نمونه بارز آن محمد نخودی و امیرحسین آذرپیرا بودند که با وجود نیاز به ریکاوری بعد از عمل جراحی، دوباره به میدان فرستاده شدند. این تصمیم نشان می‌دهد که نگاه مدیران و کادر فنی بیشتر معطوف به «نتیجه کوتاه‌مدت» بوده تا برنامه‌ریزی درازمدت برای المپیک
از منظر فنی، چنین رویکردی هرچند شانس قهرمانی را بالا برد، اما از نظر مدیریتی و آینده‌نگری، می‌تواند به ضرر کشتی ایران تمام شود. کشتی‌گیران حرفه‌ای برای تداوم موفقیت نیاز به دوره‌های استراحت، بازسازی جسمانی و روانی دارند. فشار مضاعف در سال‌های غیرالمپیکی، معمولاً به فرسایش بدنی، افزایش احتمال مصدومیت و کاهش انگیزه منجر می‌شود.
واقعیت این است که تیم ایران اکنون «چوب این فشارها را نمی‌خورد»، اما در المپیک بعدی که اهمیت و حساسیت بسیار بالاتری دارد، ممکن است اثرات منفی این تصمیمات آشکار شود. در تاریخ کشتی بارها دیده‌ایم که قهرمانانی به دلیل بی‌توجهی به اصول تمرینی و استراحت کافی، در بزنگاه‌های اصلی افت کرده‌اند و یا دچار مصدومیت شدید شده اند. ( مثل رضا یزدانی در المپیک لندن) و حتی چرمن والیف در همین رقابت‌ها از ناحیه زانو آسیب دید و موارد مشابه دیگر که تعداد آنها زیاد است.
نکته مهم دیگر این است که قهرمانی با نفرات کاملاً اصلی، هرچند ارزشمند است، اما فرصت کشف و پرورش نیروهای جدید را از بین می‌برد. همانطور که در سیستم چرخه معیوب ما کشتی گیران اصلی در راس هرم منتظر میمانند تا مابقی مدعیان طی شش ماه ماندن در آمادگی بالا ، با بدن های تحت فشار به نفر اصلی تازه نفس برسند و در حالی که رقبای مستقیم ایران با میدان دادن به نسل تازه‌نفس، برای آینده سرمایه‌گذاری کرده‌اند، ما همچنان به نتایج مقطعی دلخوش مانده‌ایم.
بنابراین این قهرمانی باید با نگاهی نقادانه تحلیل شود. ارزش آن به‌عنوان یک موفقیت تاریخی مسلم است، اما اگر بدون مدیریت صحیح به تکرار این روند ادامه دهیم، خطر بزرگی متوجه کشتی ایران در المپیک خواهد بود. آینده‌نگری، ایجاد تعادل میان نتیجه‌گرایی و توسعه، و توجه به سلامت کشتی‌گیران، باید اولویت اصلی باشد تا این قهرمانی به سکویی برای پیشرفت بدل شود، نه سرآغازی برای سقوط در بزنگاه‌های حیاتی.
نویسنده: جلیل بابک