پایگاه خبری تحلیلی راه کشتی-در تاریخ کشتی جهان، تقابل وادیم بوگیف و آرسن فادزایف به‌عنوان یکی از پرتنش‌ترین روابط میان دو هم‌تیمی شناخته می‌شود. ماجرا از کجا آغاز شد؟
به گزارش راه کشتی،فادزایف پس از درخشش در المپیک ۱۹۹۲ با دو طلای ارزشمند، در اوج از دنیای کشتی خداحافظی کرد. او حتی سه سال نیز هدایت تیم ملی کشتی آزاد روسیه را بر عهده داشت. بسیاری کناره‌گیری او را غیرمنتظره می‌دانستند، چرا که در ۳۰ سالگی هنوز در شرایط عالی بود. اما آن تصمیم گرفته شد.
تقریباً هم‌زمان، ستاره‌ی وادیم بوگیف طلوع کرد: قهرمان جام جهانی ۱۹۹۲، قهرمان ملی در ۱۹۹۳ و سه بار قهرمان اروپا. با این حال در جهانی‌ها ناکام می‌ماند و هرگز مدال طلای جهان را کسب نکرد.
سه سال و نیم بعد، فادزایف ناگهان خبر بازگشتش به تشک را اعلام کرد؛ خبری که جامعه کشتی را شوکه کرد. او صریح می‌گفت که برای طلای المپیک بازمی‌گردد، درست در همان وزنی که بوگیف رقابت می‌کرد. طبیعی بود که این موضوع برای بوگیف خوشایند نباشد.
فادزایف با اعتمادبه‌نفسی بی‌پایان تنها شش ماه مانده به المپیک آماده‌سازی را آغاز کرد، در حالی که وزنش از ۷۲ به ۸۲ کیلو رسیده بود و کاهش وزن برایش تقریباً غیرممکن به نظر می‌رسید. نفوذ و اعتبار سال‌های پرافتخار او باعث شده بود خیلی‌ها تصور کنند بدون انتخابی راهی آتلانتا خواهد شد.
اما بوگیف حاضر نبود میدان را خالی کند. او باور داشت تنها معیار، مبارزه روی تشک است. شایعات و بلاتکلیفی‌ها، شش ماه ذهن وادیم را فرسوده کرد. او هر لحظه آماده‌ی رویارویی احتمالی با فادزایف بود. فادزایف وعده داده بود در جام یاریگین و قهرمانی روسیه شرکت کند، اما در هیچ‌کدام حاضر نشد. درست پیش از المپیک، اعلام کرد که برای ازبکستان کشتی خواهد گرفت. تازه در آن لحظه بود که بوگیف نفسی آسوده کشید.
خودش بعدها گفت:«شش ماه زندگی‌ام را با بحث بازگشتش خراب کرد. قرار بود در روسیه کشتی بگیرد، بعد گفت شاید برای کشور دیگر… اما در روسیه شانسی نداشت، چون من هنوز روی تشک بودم!»
المپیک ۱۹۹۶ صحنه جدال نهایی شد. بوگیف چهار حریف قدرتمند، از جمله فادزایف، را شکست داد و قهرمان المپیک شد. فادزایف در نهایت به مقام سیزدهم رسید. تنش میان آن دو به‌قدری شدید بود که بوگیف پس از پیروزی نتوانست احساساتش را کنترل کند و حرکتی توهین‌آمیز به سمت فادزایف انجام داد.
هر دو پس از آن المپیک از دنیای کشتی خداحافظی کردند. اما وداع بوگیف ۲۵ ساله باشکوه بود: او کفش‌های کشتی را درآورد، تشک را بوسید و صحنه را ترک کرد.
بوگیف می‌گوید: «مدت زیادی باورم نمی‌شد. دو هفته مدام مدال را با خودم حمل می‌کردم، نگاهش می‌کردم و باز باورم نمی‌شد. من قهرمان المپیکم… باورنکردنی است!»
نویسنده: جلیل بابک