پایگاه خبری تحلیلی راه کشتی-پیام احمدی نمادی از اراده، پشتکار و امید است. نمادی که نشان می دهد استعداد واقعی هیچ وقت در پس پرده فقر و نداری پنهان نمی ماند.
به گزارش راه کشتی، تصویری تلخ و شیرین قلب هر ایرانی را در زاگرب کرواسی به درد آورد و در عین حال، غروری وصف ناپذیر بخشید. پیام احمدی، پدیده ۱۸ ساله کشتی فرنگی کشورمان در سکوی نایب قهرمانی جهان بغضش ترکید و اشک ریخت. اشک هایی که نه از سر شکست، بلکه از حسرت دست نیافتن به طلای جهان جاری شد؛ طلایی که تنها یک قدم با آن فاصله داشت.
اما داستان پیام فراتر از یک مدال نقره و اشک های روی سکو است. داستان او روایتگر اراده ای آهنین و پشتکاری بی نظیر از دل محرومیت است. این جوان برومند، روزگاری نه چندان دور، در خیابان های ایذه نه برای افتخارآفرینی در میادین جهانی که برای گذران زندگی و کمک به خانواده اش دستفروشی می کرد. دست هایی که امروز بر گردن حریفان جهانی چیره شده و نام ایران را در کشتی جهان طنین انداز کرده، همان دست هایی است که پیش تر کنار خیابان به مردم پشمک و اسباب بازی های کوچک می فروخت. پیام احمدی نمادی از اراده، پشتکار و امید است، نمادی که نشان می دهد استعداد واقعی هیچ وقت در پس پرده فقر و نداری پنهان نمی ماند، البته اگر فرصت ظهور پیدا کند.
اما داستان پیام احمدی تلنگری است بر پیکره ورزش کشور و همه فدراسیون های ورزشی. وظیفه اصلی فدراسیون ها تنها برگزاری مسابقات و اعزام تیم ها نیست، بلکه کشف و پرورش استعدادهایی است که شاید در دورافتاده ترین نقاط کشور، در گمنامی و محرومیت پنهان مانده اند. باید سازوکارهایی برای شناسایی این گنجینه های انسانی فراهم شود؛ گنجینه هایی که با کمترین حمایت می توانند به ستاره های درخشان ورزش ایران و جهان تبدیل شوند.
در حال حاضر در اقصی نقاط کشور پیام احمدی های زیادی هستند که نه فقط در کشتی منتظر یک روزنه برای حضور و درخششند؛ فوتبالیست های بی شماری داریم که سرشار از استعداد هستند، اما لنگ یک جفت کفش نو مانده اند. بازیکنانی که پدر و مادر پولدار ندارند تا بتوانند سر از تیم های باشگاهی در بیاورند. در بوکس، کاراته، تکواندو، والیبال، بسکتبال و… هستند بچه هایی که می توانند جا پای بزرگان بگذارند و خودی نشان بدهند.
فقر مالی نباید مانعی بر سر راه شکوفایی یک استعداد درخشان باشد. اما متاسفانه امروز در کشور ما بسیاری از ورزشکاران نوجوان به دلیل مشکلات مالی ورزش را کنار می گذارند، چون سیر کردن شکم بسیار مهم تر از ورزش است. خود پیام در مصاحبه های قدیمی خود زمانی که به تیم ملی نوجوانان رسیده بود، می گفت بسیاری از دوستانش به خاطر گرفتاری مالی کنار کشیده اند. او هم در آستانه کنار رفتن بود اگر پدر و مادرش حاضر نمی شدند از شکم خود بزنند تا فرزندشان برود سر تمرین.
فدراسیون ها باید با حمایت های مالی، فراهم آوردن امکانات آموزشی، تغذیه ای و مربیان کارآزموده مسیری هموار برای پیشرفت این ورزشکاران فراهم کنند. در این زمینه کشتی انصافا عملکرد قابل تقدیری داشته است. آن طور که مربیان کشتی می گویند استعدادیابی در سنین پایین در استان ها به صورت بی وقفه جریان دارد و کم پیش می آید ورزشکاری به خاطر مشکل مالی از پیمودن مسیر باز بماند.
ورزش پدیده ای همگانی است و باید در دسترس همه قرار گیرد، فارغ از طبقات اجتماعی و وضعیت اقتصادی. هیچ جوانی نباید به دلیل نداشتن بضاعت مالی، رویای قهرمانی خود را پشت خط بگذارد و از رسیدن به آرزوهایش باز بماند. اما متاسفانه در بسیاری از فدراسیون ها با وجود هزینه های گزاف هیچ سهمی به کودکان و نوجوانان نمی رسد. مدیران فدراسیون فقط در فکر برگزاری چند رقابت و پر کردن صفحات گذرنامه شان با مهرهای متنوع هستند و اگر از آنها بپرسی برای استعدادیابی و پرورش کودکان و نوجوانان چه برنامه ای دارید احتمالا هیچ پاسخی نخواهند داشت.
پیام احمدی حالا نه فقط یک قهرمان، بلکه یک الگو و نماد است. نمادی از اینکه با اراده و حمایت صحیح می توان از دل محرومیت به اوج افتخار رسید. مسوولان ورزش کشور هم با درس گرفتن از این داستان ها گام های جدی تری در مسیر عدالت ورزشی بردارند تا شاهد درخشش استعدادهای بی شمار دیگری در میادین جهانی باشیم و دیگر هیچ جوانی به خاطر فقر از میدان رقابت های ورزشی کنار گذاشته نشود.
ایران سرشار از استعدادهای بالقوه در حوزه ورزش است که فقط با کمی توجه و حمایت می توانند پرچم ایران را در مسابقات معتبر جهانی به اهتزار درآورند. دختران و پسرانی که با چنگ و دندان اندک فرصتی که نصیبشان می شود را می ربایند و از آن دستاوردهای بزرگ می سازند.
